Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

MONAΞΙΑ

Η μοναξιά είναι ένα θλιβερό συναίσθημα απομόνωσης από τους άλλους ανθρώπους, που συνοδεύεται συνήθως από κούραση ψυχική, πικρία, ή ακόμη και απόγνωση. Μοναξιά μπορεί κάποιος να βιώσει ακόμη και όταν βρίσκεται μέσα στο πλήθος, στην παρέα του ή στην οικογένειά του, αν αισθάνεται ότι οι άλλοι τριγύρω


δεν τον ακούνε, δεν τον κατανοούν, ή δεν τον αγαπούν.

Μια σχέση κανονικά – μια υγιής σχέση όπου υπάρχει ειλικρίνεια, αγάπη και επικοινωνία - έχει την ιδιότητα να “ζεσταίνει” τον ψυχικό μας κόσμο, να μας δίνει δύναμη, χαρά και ελπίδα. Αν όμως, είτε εμείς είτε το άλλο πρόσωπο, είμαστε ψυχροί και αδιάφοροι, ή είμαστε βιαστικοί και δεν προσέχουμε να ακούσουμε τι λέει ο άλλος, ή ακόμη αν καλύπτουμε το αληθινό μας πρόσωπο πίσω από κάποιο προσωπείο, τότε δημιουργούμε προϋποθέσεις μοναξιάς και απομόνωσης.

Ας μελετήσουμε λοιπόν τη δική μας περίπτωση: Μήπως είμαστε εμείς υπαίτιοι για τη μοναξιά μας; Αν ναι, τότε χρειάζεται να δουλέψουμε πρώτα απ’ όλα πάνω στον εαυτό μας, να γίνουμε εμείς πιο ζεστοί, πιο προσεκτικοί, πιο ειλικρινείς άνθρωποι. Να γίνουμε πάνω απ' όλα άνθρωποι που
κατανοούν και αγαπούν. Αν όχι, αν δούμε ότι δεν είμαστε εμείς οι υπαίτιοι της μοναξιάς μας, τότε πρέπει να προβληματιστούμε για την ποιότητα της συντροφιάς μας. Ίσως η παρέα που τώρα έχουμε να κινείται μόνο σε ένα επιφανειακό επίπεδο, και αυτό να μην είναι πια αρκετό για μας. Ή – αν το πρόβλημα παρουσιάζεται στο χώρο της οικογένειας – ίσως να έχουμε μεγαλώσει και βιώσει καταστάσεις που οι δικοί μας δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν. Είτε είναι η παρέα που μας απογοήτευσε είτε η οικογένεια, αυτό που χρειάζεται είναι να αναζητήσουμε μια καινούργια φιλία, πιο βαθιά, πιο ίση, πιο ικανή να καλύψει το κενό. Αυτό δε σημαίνει ότι θα αποστραφούμε τους παλιότερους ανθρώπους μας: Ας τους αποδεχθούμε και αυτούς γι' αυτό που είναι και για τα καλά που έχουν, ενώ ταυτόχρονα προχωρούμε μπροστά σε ωριμότερες και βαθύτερες φιλίες.


Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

ΦΙΛΙΑ

Το να έχει κάποιος αληθινούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως

είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια “παρέα”, που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι;

Το βασικό που πρέπει κάποιος να κοιτάξει για να διαχωρίσει αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι τα κίνητρα πίσω από το συναπάντημα. Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. Ο αληθινός φίλος είναι συνοδοιπόρος μου, όχι μόνο στις εύκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά επίσης στις αναπόφευκτες περιόδους θλίψης και δυσκολίας. Σε μια γνήσια φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει ώρα και χώρος για να εκφραστούν όλοι. Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας.

Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για “σκέτη παρέα” τα κίνητρα είναι διαφορετικά: Εδώ δε συναντιόμαστε για να μοιραστούμε τη ζωή στην ολότητά της, αλλά μόνο για να ευχαριστηθούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πρόσκαιρα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο. Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε – κατά βάθος – ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η “φιλία” αυτή εξανεμίζεται

AΓΑΠΗ


Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.

Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική
ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”.

Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.

Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.

ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Η προδοσία το να αθετήσει κάποιος την εμπιστοσύνη που του δείξαμε είναι κάτι που τραυματίζει βαθιά τον ψυχικό μας κόσμο. Όταν μας προδώσουν, είναι πιθανό να αρχίσουμε ν' αμφιβάλλουμε γενικότερα για τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να αποστασιοποιηθούμε από τους άλλους και να οχυρωθούμε γύρω από τον εαυτό μας.

Αυτό που είναι καλό να γνωρίζουμε, είναι ότι όταν κάποιος προδίδει σπάνια έχει συναίσθηση του τι κάνει. Την ώρα εκείνη, την ώρα που μέσα στην ψυχή του επιλέγει την προδοσία, ο νους του είναι σκοτισμένος και δυσκολεύεται να δει πιο μακριά από την ικανοποίηση των δικών του αναγκών, την άμβλυνση των δικών του φόβων. Ανώτερες αξίες – όπως η αφοσίωση, η γενναιότητα, η αυταπάρνηση – χάνονται εκείνη την ώρα από το οπτικό του πεδίο. Άρα δε θα ήταν σωστό να πούμε ότι κακόβουλα προσπαθεί να σε βλάψει. Απλά, εκείνη την ώρα, εξουσιάζεται από την ανθρώπινή του αδυναμία, την αδυναμία που από καιρού εις καιρό σχεδόν όλοι οι άνθρωποι εμφανίζουμε.

Αν κάποιος σε πρόδωσε, μην πικραθείς. Μη χάσεις το ενδιαφέρον σου και την ''αγάπη''
σου για τους άλλους. Δες το θέμα - όσο μπορείς - με επιείκεια και μεγαλοψυχία, ώστε να ωριμάσεις, ώστε να αποκτήσεις μια πιο σοφή και πιο ισχυρή προσωπικότητα. Με αυτό τον τρόπο, θα βγεις τελικά εσύ κερδισμένος.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

xarizei xamogelo

Sokolata galaktos se sindiasmo me para polles geusis.H geusi tis einai monadiki kai epipleon xarizei xamogelo.Nai, kala diabases,i sokolata anebazei ti dia9esi kai se kanei na es9anese perissoteri iremia.Pros9ere sto agori s ena kouti sokolatakia se opiadipote siskebasia. De exeis para na dialeksis auto p s aresei perissotero!!!Kai na tou to pros9ereis!!!